Het bruidspaar (foto: Peter Christiansen).
In tranen kwam de bruid de trap af. Stralende tranen. De bruidegom aan haar zijde zweeg, kalmpjes glimlachend. Ze wandelden voorbij, lachten hardop, zeiden losse flarden. De gasten klapten en schikten zich spontaan tot een gevolg.
De ene helft van een bruidspaar ziet er doorgaans blitser uit dan de andere. Meestal is de blitse helft de bruid. Aan een vrouw valt in de versiering nu eenmaal meer eer te behalen. De jurk, de make-up, het opgestoken haar. Ook deze middag was het zo. De bruidegom zag er goed uit – stijlvolle combinatie met hoed. Maar een hoed draagt hij vaker, dus dat leek een alledaagse keuze. Over de bruid echter was een extra laagje gegoten, een laagje dat haar onherkenbaar maakte.
De behandeling door een visagist verandert vrouwen en meisjes die gewoonlijk geen make-up dragen in filmsterren. Omgekeerd geldt hetzelfde: een collega die ik op een lukrake dinsdag eens zonder eyeliner trof, leek wel tien jaar jonger. Zelf gebruik ik alleen een beetje mascara, maar de drie keren dat ik die vergat, werd me prompt gevraagd of ik respectievelijk zwanger was, een eventuele bril had afgezet of naar de schoonheidsspecialiste was geweest.
De bruid droeg royale oogschaduw. Groen, die ook haar lichtbruine ogen ineens groener maakte. De riem om haar witte jurk was ook groen. Toen ik haar zag, onder aan de trap, dacht ik aan Amy Winehouse, maar dat kwam ook een beetje door de neus. Onlangs zag ik de documentaire Amy. Die bevat beelden van toen Winehouse nog geen suikerspin op haar hoofd droeg en geen zwarte oogschaduw die in een krullende streep naar haar oren wees. Gek genoeg moest ik bij de bruid juist aan de onbeschilderde Amy denken.
Het bruidspaar nam plaats op twee stoelen, naast elkaar, onder het prieel op het strand. De bruidegom ginnegapte nog snel met een van de gasten. De ambtenaar nam het woord, sprak over mensen die erbij waren en die er niet bij waren. Er niet meer bij konden zijn. De bruid keek de ambtenaar aan, tegen de lage zon in, met een frons. Ernstig nu. Ze knikte op wat de ambtenaar zei, kort en resoluut. De moeder van de bruid werd genoemd, herdacht. Opnieuw een knikje; het gemis uitte zich in een verstandelijk gebaar. Maar de leegte werd ook gevoeld.
In The Tree of Life van Terrence Malick speelt een belangrijke scène zich af aan zee. In deze film, over het menselijk bestaan in een halfonverschillig en ongrijpbaar universum, dwaalt Jessica Chastain over een strand. Ze ziet er al haar familieleden terug, als in het hiernamaals, of een droom. Chastain draagt een groene jurk. Iedereen die elkaar op het strand terugvindt, moet even aan elkaar wennen voordat ze elkaar weer in de armen sluiten. Malick doet niet aan halve maatregelen; de film is doorregen met associatieve scènes waarin levensvragen, volvette muziek en beelden van het heelal over de kijker heen rollen. Ondanks de barokke zwaarte is de film een geslaagde verbeelding van de mens als een vragend wezen dat geen antwoorden krijgt. Er valt alleen innerlijke rust na te streven, door tegenslag en verlies te accepteren.
Als er een hiernamaals is, gaat het er vast zo aan toe als in The Tree of Life. Je herkent je geliefden wel en je herkent ze niet. Volgens het Nieuwe Testament is Jezus na zijn opstanding evenmin dezelfde. Bij zijn verschijningen moeten zijn discipelen ook drie keer kijken voordat ze zien dat hij het is, alleen al uit verbazing en ongeloof.
De plechtigheid en het feest scheerden langs de randen van de barok, zoals bijna elke bruiloft. Ook daarom moest ik aan Terrence Malick denken. Barok betekent een berekend risico. Zowel film als bruiloft namen de grenzen in acht, de bruiloft mede door de aardse bruidegom, die balans bracht in de transcendente sfeer.
Na de ceremonie aten we zoetigheid. De fotograaf liet iedereen samen poseren op het strand. Eenmaal binnen kon ik de bruid wat langer van dichtbij bekijken. Haar stem klonk vertrouwd, maar haar groene ogen leken van een andere wereld.
Far Out, heette de feestlocatie. Als een universum van Malick.
