Ankie Lok – journalist, schrijver
Edelpapegaai.
Met mijn moeder bezocht ik een dierenwinkel in de Veenkoloniën. Het was twee dagen voor kerst.
Een onaangenaam, hard geluid bereikte ons van achter in de winkel. Een hese aanloop uitmondend in een korte gil. Hoog en schel, een aanslag op het gehoor. Via de hondenbrokken en het kattengrit wandelden we naar de bron van het lawaai: een middelgrote, grasgroene papegaai.
Kerstverhaal 2016
‘Ik heb net een mailtje rondgestuurd, dus iedereen is op de hoogte,’ zei de directiesecretaresse. Haar lippen waren een smalle streep en ze wreef haar handen over haar rok. ‘Het is ook jammer voor hemzelf.’ Ze wipte haar rechtervoet heen en weer. Hij zag nu pas dat ze goudkleurige pumps droeg. Vast en zeker voor de borrel.
‘Dus wat doen we nu?’ vroeg de adjunct-directeur. Hij vertrok geen spier. Hij leunde met zijn ellebogen op het bureau; zijn gespreide vingertoppen rustten tegen elkaar. Het antwoord liet zich raden, maar hij had geen zin om zelf hardop de conclusie te trekken. Er was geen ‘we’ in deze kwestie. Er zou alleen een ‘ik’ zijn.
Het strand van Noordwijk (mei 2016).
Gisteren waren we op familiebezoek in een dorp bij Noordwijk. Zwager K en schoonzus V waren ook gekomen, uit Duitsland, met hun pasgeboren baby.
We zaten in de tuin. Al snel was ik aan de beurt om baby R vast te houden. R was in een lichtblauwe doek gewikkeld. Hij lag te slapen en hield zich daarbij muisstil. Roerloos.
Eerst dacht hij nog dat hij op het tuinpad werd gezet. Maar er waren geen handen die onder zijn buik weggleden, geen aai over zijn rug. Het deurtje ging open en er werd wat geschud, en voor hij het wist stond hij op het asfalt.
Hij voelde hoe zijn ogen zwart werden, een sensatie die hij niet eerder had gehad, in alle tien jaren van zijn leven niet. Met een ruk keek hij achterom, zijn lichaam onbeweeglijk. Hij hield zijn achterste laag en zijn staart in een boog. De geluiden gingen snel voorbij. Een dichtslaande autodeur, een ronkende motor. De auto was weg en er was alleen nog de wind.
De eerste foto – 24 december 1968, nasa.gov
De fotoserie is er een van kiekjes: een onverwachte aanblik in allerijl vastgelegd. Wanneer de Apollo 8 op kerstavond 1968 aan een van zijn rondjes om de maan bezig is kijkt de bemanning door het raam en ziet ineens de aarde opduiken.
Op twee beroemde foto’s van de Apollo 8-missie is het maanlandschap horizontaal in beeld. Daarbovenuit stijgt de opkomende aarde, met de dag-nachtgrens aan de onderzijde: een earthrise in full colour.
Maar die kleurenbeelden zijn niet de allereerste foto’s van het historische moment. Bovendien geven ze het perspectief van de bemanning niet exact weer: die zag het tafereel net even anders.